การลืมคือโชคชะตาที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ของเรา และทุกอย่างก็เหมือนกับพิมพ์เขียวที่ไม่ตรงแนว ทุกสิ่งในอดีตไม่อาจหวนคืนสู่อดีตได้ จึงค่อย ๆ ขยายออกและค่อย ๆ ซวนเซไปทีละน้อย บางทีสิ่งที่เซเราควรลืมจริงๆ

นั่งอยู่คนเดียวบนเก้าอี้กระถิน ถือปากกากระถิน มองดูพระจันทร์เสน่หา คิดถึงเธอ ที่กำลังคิดถึงความรัก เขียนจดหมายบอกรัก ทุกคำบอกรัก หยดน้ำตาแห่งความรักที่หยดย้อย ความรักทั้งหมดให้เธอ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า ทะเลลึก I Love you จริง!

การเรียนรู้ต้องถามถึงประสบการณ์ และอุตสาหกรรมต้องให้ความสำคัญกับความเชี่ยวชาญของพวกเขา จาง เสวี่ยเฉิง

อุดมคติคือธง ความเชื่อคือคบเพลิง

　　วันที่เธอจากไป ฉันตัดสินใจที่จะไม่เสียน้ำตา ฉันก็เลยเบิกตากว้างไม่กระพริบตา

การได้ยินเนื้อเพลงที่คุ้นเคยทำให้ฉันนึกถึงคนที่เคยบอกว่าจะปกป้องคุณ แต่ตอนนี้ไม่อยู่

ก็ควรที่จะลงทุนในความรู้ และยิ่งฉลาดกว่าที่จะลงทุนในความรู้ในเครือข่าย

การกระทำคือบันไดแห่งความสำเร็จ ยิ่งทำมาก ยิ่งไต่สูง

เมื่อละลายเข้าสู่ทางช้างเผือก จะทำให้ท้องฟ้าสว่างไสวด้วยดวงจันทร์อันเจิดจ้าอย่างสงบ หากไม่ได้อยู่ท่ามกลางหญ้า ท่านจะยิ้มรับลม ย้อมผืนดินให้เป็นสีเขียว ด้วยวิธีนี้จึงถือได้ว่าเป็นคนมีเมตตาต่อชีวิตและอยู่ได้เป็นปีๆ